Afrika: WOW!
Door: Bart van Tunen
Blijf op de hoogte en volg Bart
23 September 2012 | Zambia, Choma
Beste volgers!
De vlucht (7869 km in bijna 9,5 uur) verliep helemaal prima. Heb me kostelijk vermaakt met m’n reisgenoten, tv-schermpje en de service van KLM.
Daar stond ik dan, op het Afrikaanse continent. Het was nog een beetje onwerkelijk, maar met een temperatuur van 27 °C om 22.15 uur kon ik maar op één werelddeel zijn beland. De luchthaven was nogal primitief, maar had niet veel anders verwacht. Na een half uur wachten op ons visum konden we direct onze backpacks van de band halen. Onze chauffeur Danny stond ons achter de douanecontrole al met veel genoegen op te wachten. Hij had een nogal krakkemikkig busje bij waar zeker 8 man in paste; helaas waren we met 12 mensen en evenzoveel backpacks. Maar als verassing en tot onze opluchting had hij nog een vriend inclusief Jeep meegenomen.
De rit naar ons hostel voor die nacht (Kalulu Backpackers) duurde een uurtje. We werden verwelkomd door de eigenaar en konden de 2 slaapkamers met 3 stapelbedden gaan inrichten. Met de komst van onze groep was het hostel meteen vol. Buiten, onder een rieten overkapping, was een tamelijk mooie bar. Er zat een barman, twee andere Zambianen (de eigenaar en zijn neef) en een blanke man. Het werd al snel duidelijk dat zij meer op hadden dan ik op een gemiddelde zaterdagavond. De blanke man (half Griek, half Afrikaan) stond vol trots zijn voorraad marihuana te showen en beval ons van harte aan een flinke trek te nemen van z’n joint. Voor het goeie hebben wij het maar op wat Zambiaans pils gehouden. Nadat we die blanke voor de zoveelste keer hadden uitgelegd dat geen van ons mannen ‘the owner’ was van één van onze vrouwelijke collega’s, volgden mooie gesprekken over de hier heersende cultuur en politiek, maar ook de meest sterke verhalen over Afrikaanse vrouwen (en dan met name hun prestaties in bed). Om 01.45 uur taaiden we af en doken onder onze klamboes.
Het ontbijt hadden we om 08.00 uur besproken. Verrassend genoeg kregen we om 08.15 uur twee niet te onderschatten boterhammen op ons bordje en een pot suiker daarnaast; ontbijt was geslaagd. Om 09.00 uur kwam Danny ons ophalen. Dit keer had hij tot onze verbazing een veel grotere bus (capaciteit: 16 man) en twee vrienden meegenomen. We laadden onze backpacks in en zochten een plekje in de bus voor die dag. Eerst nog even langs de bank om wat kwacha’s te pinnen (ZMK 3.000.000 om precies te zijn) en de supermarkt voor een voorraadje water, om vervolgens naar onze volgende bestemming te rijden: Macha. Ruim 300 km in een bus die zeker niet na 1990 ontworpen is over asfalt dat zelfs in België beter is. Qua temperatuur was het goed uit te houden, want alle ramen konden worden opengeschoven en dat zorgde voor een prima ARKO (ook al steeg het kwik buiten richting 40 °C).
Aangezien ik niet helemaal topfit was wakker geworden, had ik me voorgenomen om nog paar uurtjes slaap te pakken. Ik heb geen oog dichtgedaan. Niet vanwege de bus of het asfalt, maar omdat het absoluut de allermooiste autorit werd die ik in mijn leven heb meegemaakt. Zes uur lang heb ik met open mond uit het raam zitten kijken. Van de meest primitieve hutjes tot een enkel toeristisch resort, van hardwerkende, uitgeputte vrouwen tot blij zwaaiende kinderen, van afgebrande vrachtwagens tot schitterende natuur, van opgesloten kippen tot grazende stieren. Met geen pen te beschrijven, zoiets. (Hopelijk kan ik wat foto’s plaatsen.) De laatste 12 km gingen we van verharde weg over op een soort gravel. Op één of andere vreemde manier zijn we rond 16.30 uur met 4 wielen aangekomen in Macha, maar vraag me niet hoe.
We kregen een korte rondleiding door onze woonruimte (Macha Dorm) voor de komende drieënhalve week, maar al snel werden we opgehaald om een wedstrijdje te volleyballen tegen wat locals. Aangezien het zand/gravel tot in m’n oren zat, namen we even een douche zodat we om 18.00 uur het diner voorgeschoteld kregen: bijzonder goed te eten!
Nu nog even een filmpje kijken met z’n allen in de ‘woonkamer’ en dan niet te laat ons bed in. Morgen een rondleiding door Macha, het onderzoeksinstituut en het missieziekenhuisje waar we de komende tijd aan de slag zullen gaan. En ik heb er verrekte veel zin in!
Gegroet!
De vlucht (7869 km in bijna 9,5 uur) verliep helemaal prima. Heb me kostelijk vermaakt met m’n reisgenoten, tv-schermpje en de service van KLM.
Daar stond ik dan, op het Afrikaanse continent. Het was nog een beetje onwerkelijk, maar met een temperatuur van 27 °C om 22.15 uur kon ik maar op één werelddeel zijn beland. De luchthaven was nogal primitief, maar had niet veel anders verwacht. Na een half uur wachten op ons visum konden we direct onze backpacks van de band halen. Onze chauffeur Danny stond ons achter de douanecontrole al met veel genoegen op te wachten. Hij had een nogal krakkemikkig busje bij waar zeker 8 man in paste; helaas waren we met 12 mensen en evenzoveel backpacks. Maar als verassing en tot onze opluchting had hij nog een vriend inclusief Jeep meegenomen.
De rit naar ons hostel voor die nacht (Kalulu Backpackers) duurde een uurtje. We werden verwelkomd door de eigenaar en konden de 2 slaapkamers met 3 stapelbedden gaan inrichten. Met de komst van onze groep was het hostel meteen vol. Buiten, onder een rieten overkapping, was een tamelijk mooie bar. Er zat een barman, twee andere Zambianen (de eigenaar en zijn neef) en een blanke man. Het werd al snel duidelijk dat zij meer op hadden dan ik op een gemiddelde zaterdagavond. De blanke man (half Griek, half Afrikaan) stond vol trots zijn voorraad marihuana te showen en beval ons van harte aan een flinke trek te nemen van z’n joint. Voor het goeie hebben wij het maar op wat Zambiaans pils gehouden. Nadat we die blanke voor de zoveelste keer hadden uitgelegd dat geen van ons mannen ‘the owner’ was van één van onze vrouwelijke collega’s, volgden mooie gesprekken over de hier heersende cultuur en politiek, maar ook de meest sterke verhalen over Afrikaanse vrouwen (en dan met name hun prestaties in bed). Om 01.45 uur taaiden we af en doken onder onze klamboes.
Het ontbijt hadden we om 08.00 uur besproken. Verrassend genoeg kregen we om 08.15 uur twee niet te onderschatten boterhammen op ons bordje en een pot suiker daarnaast; ontbijt was geslaagd. Om 09.00 uur kwam Danny ons ophalen. Dit keer had hij tot onze verbazing een veel grotere bus (capaciteit: 16 man) en twee vrienden meegenomen. We laadden onze backpacks in en zochten een plekje in de bus voor die dag. Eerst nog even langs de bank om wat kwacha’s te pinnen (ZMK 3.000.000 om precies te zijn) en de supermarkt voor een voorraadje water, om vervolgens naar onze volgende bestemming te rijden: Macha. Ruim 300 km in een bus die zeker niet na 1990 ontworpen is over asfalt dat zelfs in België beter is. Qua temperatuur was het goed uit te houden, want alle ramen konden worden opengeschoven en dat zorgde voor een prima ARKO (ook al steeg het kwik buiten richting 40 °C).
Aangezien ik niet helemaal topfit was wakker geworden, had ik me voorgenomen om nog paar uurtjes slaap te pakken. Ik heb geen oog dichtgedaan. Niet vanwege de bus of het asfalt, maar omdat het absoluut de allermooiste autorit werd die ik in mijn leven heb meegemaakt. Zes uur lang heb ik met open mond uit het raam zitten kijken. Van de meest primitieve hutjes tot een enkel toeristisch resort, van hardwerkende, uitgeputte vrouwen tot blij zwaaiende kinderen, van afgebrande vrachtwagens tot schitterende natuur, van opgesloten kippen tot grazende stieren. Met geen pen te beschrijven, zoiets. (Hopelijk kan ik wat foto’s plaatsen.) De laatste 12 km gingen we van verharde weg over op een soort gravel. Op één of andere vreemde manier zijn we rond 16.30 uur met 4 wielen aangekomen in Macha, maar vraag me niet hoe.
We kregen een korte rondleiding door onze woonruimte (Macha Dorm) voor de komende drieënhalve week, maar al snel werden we opgehaald om een wedstrijdje te volleyballen tegen wat locals. Aangezien het zand/gravel tot in m’n oren zat, namen we even een douche zodat we om 18.00 uur het diner voorgeschoteld kregen: bijzonder goed te eten!
Nu nog even een filmpje kijken met z’n allen in de ‘woonkamer’ en dan niet te laat ons bed in. Morgen een rondleiding door Macha, het onderzoeksinstituut en het missieziekenhuisje waar we de komende tijd aan de slag zullen gaan. En ik heb er verrekte veel zin in!
Gegroet!
-
23 September 2012 - 22:29
Ad En Connie:
WOW !!! Wat te gek allemaal. Ik zie nu al uit naar het volgende verslag. -
23 September 2012 - 22:43
Angelique:
Klinkt super Bart, geniet van al het moois. Groetjes Avenhorn. -
24 September 2012 - 08:06
Liesbeth:
Wat geweldig om te lezen Bart! Super dat we op deze manier een beetje met je kunnen meegenieten! Hier is de gewone werkweek weer begonnen en komt de regen echt met bakken uit de lucht. Ik heb op mijn telefoon ook maar het weerbericht van Macha gezet en daar word ik dan weer erg vrolijk van! Tot snel! x -
24 September 2012 - 17:40
Richard Westerbeek:
Is dat Zambiaans ambrozijn een beetje te versmaden? -
24 September 2012 - 23:37
Ellen:
bart je heb het gertroffen!
Ik hoop snel meer te lezen het klinkt als een super reis!
Gr ellen
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
