Livingstone: hét ultieme geluksgevoel

Lieve mensen,

Wat ik de afgelopen dagen heb meegemaakt, is met geen pen te beschrijven. Het was by far de allergaafste ‘vakantie’ die ik in mijn leven heb meegemaakt. Zó absurd dynamisch! Ik ga proberen de sfeer op een juiste manier over te brengen, maar denk dat zelfs Harry Mulisch daar moeite mee zou hebben gehad.

Woensdagochtend waren de presentaties in aanwezigheid van Janneke en een aantal Zambiaanse onderzoekers. Niemand had daar zin in, maar het moest toch gebeuren. Iedereen bracht het er uiteindelijk redelijk goed vanaf en om 10.30 uur werden we vrijgelaten. Onze chauffeur Danny zou ons op dat tijdstip ophalen, maar hij was drie kwartier vertraagd. We laadden met de nodige moeite onze bagage in in twee kleine busjes voor zes personen, namen afscheid van de housekeeping en waren klaar voor quality time. Op naar Livingstone!

De rit duurde drieënhalf uur. De meesten van ons waren flink uitgeteld na drukke laatste dagen en een korte nachtrust, dus die tijd werd nuttig besteed aan het inhalen van wat slaap. Om 15.00 uur arriveerden we bij Jollyboys Backpackers. Uitstekend hostel met veel voorzieningen om te chillen (in de breedste zin het van woord: overal kussens, ligbanken, een zwembad en een bar). We hadden niet veel tijd om op te frissen of kamers in te richten, want om 15.45 uur werden we opgehaald voor de Booze Cruise, een boottocht over de Zambezi met all-inclusive eten en drinken bij zonsondergang. Frisdrank, bier, sterke drank, het was allemaal verkrijgbaar. Op de vraag of het verstandig is na meer dan vier weken totale onthouding en een warme zon op je knar, ga ik om retorische redenen niet verder in. Onze groep verzamelde zich op het bovendek aan de voorkant om de bar heen en al voordat de boot was vertrokken, waren de eerste Mosi’s achterover.

De boottocht zelf was heel mooi. We vaarden als het ware over de grens tussen Zambia en Zimbabwe en zagen nijlpaarden, (neukende) apen, zebra’s en de meest exotische vogels. Echt bijzonder, maar dat valt in het niet bij wat ik later mee zou maken. Zonsondergang was zeker ook de moeite waard, maar eerlijk gezegd lag de focus van het merendeel van ons op de bar. Het niveau daalde met de seconde, dus heb me helemaal scheel gelachen. Totdat het noodlot toesloeg. Ik pakte mijn fototoestel, wilde een foto maken van een nijlpaard, dacht dat ik m’n polsband om had gedaan, liet het apparaat vallen, schopte ‘m in een reflex het onderdek op en hij stuiterde langzaam de rivier in. Balen, want hij maakte écht mooie foto’s. Gelukkig had ik alle afbeeldingen van daarvoor op mijn computer gezet en heb ik een goeie reisverzekering, maar het is natuurlijk wel zonde, met name met het vervolg van onze reis in het verschiet. Ik kon m’n avond er wel door laten verpesten, maar besloot het achter me te laten en verder plezier te maken. En dat zou wel goed komen!

Om 18.30 uur kwam de cruise ten einde. De eersten liepen al strompelend de boot af en de avond moest nog beginnen. We werden opgehaald, fristen ons op bij Jollyboys en liepen naar de Fezbar. Woensdag studentenavond: twee cocktails voor de prijs van één! Het was niet druk en de gezelligheid was ver te zoeken, maar twaalf aangeschoten/dronken Hollandse wezens wisten zich prima te vermaken. Later op de avond ging een DJ nog westerse muziek draaien ook, wat de sfeer nóg meer ten goede kwam. Echt stikgezellig! Om 23.30 uur was lopen voor de meesten dermate moeilijk dat we besloten om terug te gaan. Om 23.58 uur kwamen we aan in ons hostel. Het zwembad lag er aanlokkelijk bij. We vroegen aan de bewaker of we nog een duik mochten nemen. Tot 24.00 uur? Wat een timing! We zwommen een half uur (de bewaker liet ons met rust) en daarna doken we ons bed in. Daar was iedereen wel aan toe.

Om 06.45 uur stond de wekker, want we gingen raften! Ik had verrassend goed geslapen, voelde me redelijk fit (in tegenstelling tot veel anderen). De scrumbled eggs smaakten goed en om 08.00 uur werden we opgehaald. Bij aankomst kregen we een kop thee/koffie en we werden in het auditorium ingelicht over de planning van de dag. Ook de veiligheidsmaatregelen werden doorgenomen, wat later wel nodig bleek te zijn. We maakten kennis met Malvin, onze instructeur/gids van de dag. Na een schitterende lange afdaling de kloof in stapte ik met vijf anderen (Frank, Nicole, Wieteke, Eva en Annet) in de raft. Malvin besprak een aantal commando’s met ons team door en we moesten wachten op de rest van de boten. Hij duwde ons het water in: heerlijk! We waren van top tot teen bezweet van de wandeling de gorge in en dreven middels ons zwemvest lekker in de zon. Nadat alle anderen gereed waren, konden we als geheel van vijf rafts, drie kayakkers ten behoeve van de veiligheid en twee cameramannen in kayaks vertrekken. Een tocht van 13 km met 10 stroomversnellingen. En niet de stroomversnellingen die we in de Ardennen of de Dordogne gewend zijn, maar échte, in één van de wildste rivieren ter wereld. Na iedere versnelling volgde een rustig gedeelte om even bij te komen. De eerste viel nog mee, maar bij de tweede viel ik al uit de boot. Vervolgens kwamen een aantal voorzichtige. We werden regelmatig uit de boot getrokken door andere instructeurs die langs kwamen varen en vaarden/zwommen in een adembenemende omgeving delen door de kloof. Voorafgaand aan de achtste stroomversnelling (“Midnight Diner”) bond Malvin zich voor de zoveelste keer vast aan de boot; de kans bestond dat de raft zou flippen. De versnelling was van de zesde en zwaarste klasse. Een soort waterval van vier meter in een gigantisch geweld van krachten. We vaarden erop af, doken de boot in en hielden ons stevig vast. Het mocht niet baten. Nadat de raft 90° was gekanteld, vlogen Frank en ik (we zaten voorop) achterover. De rest volgde snel. In mijn val brak ik zeer waarschijnlijk Eva’s neus. Toen ik in het water belandde, duurde het voor mijn gevoel een eeuwigheid voordat ik boven kwam. Levensgevaarlijk. Toen ik eindelijk naar adem kon happen, kreeg ik de volgende golf in mijn gezicht. Ik dacht dat ik verzoop. Mijn zwemvest bracht me weer naar boven, ik opende mijn ogen en zag ruimte om zuurstof mijn lichaam in te zuigen. De volgende watermuur zoog me weer onder water. Ik trappelde voor mijn leven en zag aan het oppervlak dat alle reddingsmannen in kayaks bezet waren met andere drenkelingen. Na een worsteling in het geweld wist ik eindelijk de raft te bereiken. Piepend en hijgend kwam ik weer bij de realiteit. Maar toen werd Annet de boot ingehesen. Stuiptrekkend, buiten bewustzijn, veel water in haar longen en helemaal wit. Ik schrok me wild. Kuchend spuugde ze wat water uit, maar ze bleef minutenlang van de wereld. Ook onze gids wist niet wat hij moest doen; de paniek sloeg langzamerhand toe. Een Australische kayakker kwam de raft in en nam de leiding over. We zetten Annet rechtop en probeerden haar bij zinnen te brengen. Eindelijk opende ze haar ogen, zag mij boven haar hangen en riep mijn naam. Pfoe, wat een opluchting. De boot werd richting de kant gevaren en we brachten haar aan wal. Het gevaar was nog niet helemaal geweken, want ze was nog steeds meer aan het hoesten dan aan het ademen. Langzaam maar zeker kwam ze bij. Iedereen was zich een ongeluk geschrokken. Annet zelf zei al snel dat ze onder geen voorwaarde aan de kant bleef en wilde de boot in. Nadat iedereen van de ergste schrik was bekomen, gingen we verder. De heftigste stroomversnelling was achter de rug, er zou nog een ongevaarlijke volgen. We vaarden verder, in de tussentijd stopten we de boot en sprongen we van een metershoge rots. Inclusief Annet. “Anders word ik bang van water”, was haar redenatie. Na drieënhalf uur meerden we aan. Helemaal gesloopt. En toen moesten we nog de kloof uit: dik honderd meter klimmen over de meest gammele stenen, takken en rotsen. Midden op de dag, in volle zon, tegen de 40 °C en zonder vocht. Na een half uur kwamen we uitgeput en uitgedroogd boven. Gelukkig stond daar een krat vol koude Coca-Cola en Fanta klaar. Wow, wat een belevenis!

De terugtocht naar het auditorium besloeg een half uur. Daar kregen we een heerlijke lunch: broodje hamburger en sla. Onderwijl bekeken we de video en foto’s die gemaakt waren door de cameramannen. Supercool! We kochten ze en om 14.30 uur zat de ochtendsessie erop.

Meteen daarna gingen we naar Livingstone Island: een wandeltocht langs de rand van de klif onder begeleiding van een nieuwe gids. In het regenseizoen is alles waterval, maar nu, aan het einde van het droge seizoen, kun je nog lopen. Wederom een half uur door schitterende natuur. En toen kwamen we op de plek des onheils: Devil’s Pool. Een klein, rond badje aan de rand van de Victoria Falls, omgeven door rotsen onder water. We zwommen een klein stuk, wachtten tot andere toeristen weg waren en sprongen het bad in. Een kleine Zambiaan stond aan de rand van de waterval om ons te beschermen. Onze eigen gids had de fototoestellen van Frank en Justin genomen en legde alles vast. Toen we alle twaalf in het bad zaten, kon de groepsfoto worden gemaakt. Vervolgens ging iedereen om de beurt over de rand van de afgrond van een waterval van 108 meter hoog liggen, terwijl we werden vast gehouden door de kleine Zambiaan. Jezus mina, dit was verreweg de meest bezopen actie die ik in mijn leven heb voltrokken. Ik zou zeggen: check de foto’s. Toen ik in relatief veilige omgeving stond, gierde de adrenaline door mijn lijf. Als ik ooit nog eens voor deze bewuste keuze zou staan, zou ik hard weg rennen, maar wat ben ik blij dat ik zo gek ben geweest. We kregen wat eten en drinken bij een tent vlak naast de watervallen en liepen terug. Juist voor het donker stapten we een taxi in die ons naar Jollyboys reed. Ik ben zelden zó blij geweest dat ik levend op een voor mij bekende locatie arriveerde.

’s Avonds aten we bij een nogal matige friettent in de buurt en bekeken op de ligbanken de foto’s van de dag. Rond 23.30 uur sprong ik boven in het stapelbed en overdacht nog eens alles wat ik die dag had meegemaakt. Dit moet de allergekste en allergevaarlijkste dag zijn die ik me kan heugen. Maar mensen lief, wat vreselijk gaaf!

Vrijdagochtend stond de wekker al om 05.45 uur. Normaal ben ik niet zo’n ochtendmens, maar voor een tweedaagse safari ben ik wel in! We moesten onze tassen nog inpakken, want ’s avonds waren onze kamers verhuurd aan anderen. Gelukkig konden we alles achterlaten in het hostel. Met een rugtasje aan kleding en voedingsmiddelen werden we naar Botswana gereden, een ander buurland van Zambia. De grensovergang was op z’n minst gezegd bijzonder: in een kantoortje achteraf moesten we ons registreren en kregen we een stempel in ons paspoort. Vervolgens werden we met een kleine speedboot de grens over gevaren. Daar werden we onthaald door twee safari-jeeps van Kalahari Tours. Zij brachten ons naar hun onderkomen waar we de $265,- moesten betalen. Het eerste dagdeel bestond uit een boottocht over de Chobe River, de grens tussen Botswana en Sedudu Island (behoort tot Namibië, het laatste overgebleven land van het vierlandspunt). We verzamelden op het lege bovendek, waar Roy onze gids was. Al snel spotten we de eerste nijlpaard. Krokodillen, buffels, olifanten, antilopen, apen, lizards, wrattenzwijnen (Pumba’s) en veel mooie (roof)vogels zouden volgen. Een fascinerende tocht met veel uitleg door Roy.

Om 13.30 uur kwamen we terug bij de plek waar we aan boord waren gegaan. We kregen een overheerlijke lunch en stapte om 14.30 uur met Lucas, Inge, Leonore, Iris, Nicole, Stieneke en Annet in een safari-jeep. De rest van onze groep zat met een aantal andere toeristen in de andere jeep. Sinka was onze bestuurder en hoofdgids, Roy zat ernaast en zou Sinka bijstaan. Na een korte stop bij de entree van het Chobe National Parc (een safaripark van 11.000 km²) kon het echte werk beginnen. Sinka garandeerde ons dat we veel beesten zouden zien, maar het was nog maar de vraag of we een leeuw en/of luipaard zouden spotten. De dag ervoor had Sinka met andere toeristen een groep van drie leeuwen gezien, dus er was hoop. We reden over zand, tussen struiken en langs rivieren. Ik heb nog nooit zulke mooie natuur gezien. Werkelijk adembenemend. Het is nóg vele malen mooier dan de docu’s op National Geographic en de voorstelling die ik erbij had.

Al snel zagen we de eerste olifanten die zich hadden verzameld bij de rivier. Leuke beesten, want ze ondernemen een hoop. Rollen door de modder, beetje spelen, eten, drinken, van alles. Aangezien Nicole aan de linkerkant van de jeep zat en ik rechts, maakte ik foto’s als zich aan mijn kant iets afspeelde. Zo kon ik toch nog mooie plaatjes schieten. Sinka wees ons op het feit dat op de achtergrond een dode olifant dreef die werd aangevreten door een krokodil. Verderop lag nog een andere krokodil op de loer. Schitterend om dat spel te zien, becommentarieerd door Sinka. Later zagen we de eerste pelikanen, giraffen, adelaren, stokstaartjes (Timons), apen, zebra’s en buffels. Sinka vertelde veel. Vooral over de dieren, maar ook over bomen, voetsporen en veel andere onderwerpen. Zeer professioneel en wat mij betreft een onmisbare factor. Hij had ons gezegd dat hij er alles aan zou doen om ons mooie foto’s te laten maken. Als we zelf iets moois zagen, moesten we meteen 'stop' zeggen. Maar die mannen hebben echt oog voor alles; negen van de tien keer was het Sinka of Roy die ons attenteerde.

Toen we een stel buffels aan het fotograferen waren, werd op de radio contact gemaakt door een andere gids. Er was een leeuw gespot! Alles en iedereen in de buurt startte de motoren en reed in een rotvaart naar de bewuste locatie. Adrenaline maakte zich meester van onze jeep. Na een rallytocht van tien minuten kwamen we aan. En jawel, tussen de bosjes liep een leeuwin! Rustig, van bosje tot bosje. Zes jeeps positioneerden zich op een zodanige manier dat de beste foto’s konden worden gemaakt. Een soort onderlinge wedstrijd tussen de gidsen. Waar zou de leeuwin de weg oversteken? Na een kat-en-muisspel van zeker twintig minuten stak ze tussen de jeeps de weg over. Zo dichtbij! Ze trok verder de bush in en we lieten haar met rust. We hadden een leeuwin gezien! Maar nog voordat we waren bekomen, onderbrak een andere stem op de radio ons. Een luipaard? Dat meen je niet! Vlakbij, voor een bosje, lag hij te rusten. Wat een dier! Na een paar minuten ging hij ervandoor. We achtervolgden ‘m en Sinka parkeerde de jeep op een perfecte plek. Nog geen tien meter verder lag het levensgevaarlijke, maar schitterende dier. Nadat zeker vijftig foto’s per persoon waren genomen, lieten we de VIP-plaats aan een andere jeep. Een zeldzame leeuwin en een nog zeldzamere luipaard binnen een half uur, onvoorstelbaar!

We vervolgden de tocht op de plek waar we gebleven waren. En je zult het geloven of niet, maar we zagen weer een leeuwin! En wat Sinka en Roy al lang hadden gezien, viel ons pas veel later op. De leeuwin hield een gigantische hoeveelheid buffels in de gaten die een paar honderd meter verderop de rivier overstak naar Namibië. Honderden buffels! Als we stil waren, kon je ze zelfs horen. Sinka herkende de leeuwin als onderdeel van de groep van drie die hij de dag ervoor had gezien, dus we gingen op zoek naar nog meer leeuwen. En jawel, we werden overspoeld met geluk, want achter een bosje dook een mannetjesleeuw op! We stopten de jeep en maakten tientallen foto’s. Totdat de leeuw opstond en toonde wie de baas was. Hij gooide er een enorme brul uit richting onze jeep. Wat een machtig beest! We schrokken ons kapot, met name met het verhaal van Sinka in ons achterhoofd dat leeuwen nog wel eens bovenop de jeeps klimmen. Ongevaarlijk noemde Sinka het, zolang je alle ledematen maar binnenboord houdt. De leeuw leidde ons naar het derde lid van de groep, een vrouwtje. Hij speelde wat met haar. Op een gegeven moment gooide hij z’n charmes in de strijd en verleidde de leeuwin: ze gingen paren! Dat geloof je toch niet? De natuur op z’n mooist.

Niet veel later moest Sinka het schouwspel onderbreken. Het was al 18.30 uur en we zouden eigenlijk al op de locatie moeten zijn waar we zouden overnachten. We probeerden nog wat tijd te rekken, maar onder de nodige protesten startte hij de jeep en we reden weg. Met een gigantische vaart stuurde hij tussen de kuilen, bossen en bomen door. De duisternis viel in, maar de hemel werd verlicht door veel bliksemflitsen vanuit Namibië. De onweer had daar een enorme bosbrand veroorzaakt, wat goed te zien was. Na een heuse rallytocht van zeker een half uur waar Sébastian Loeb nog wat van kan leren, kwamen we aan op de ‘camping’: acht tenten rondom een kampvuur midden in de bush. De meest avontuurlijke plek die je je kan voorstellen. Het tentenkamp werd beheerd door een kok (chef Lugando) en een andere jonge man, Romeo. We kregen heerlijk eten en de rest van de avond werd voor water en wijn gezorgd. Daar waren we op voorbereid, dus we hadden na de boottocht wat bier ingeslagen. Na een dansoptreden van Lugando en Romeo, bijgestaand door onze eigen dorpsgek Justin, vertelde Lugando de rest van de avond verhalen en raadsels. Het was echt gezellig. Om 23.30 uur doken Frank en ik onze tent in. Midden in de bush van Botswana. De kans was aanwezig dat ’s nachts een groep leeuwen of olifanten door het tentenkamp zou lopen. We kregen vooraf dan ook tips voor het geval je naar de wc moest. Wat een avontuur!

Ik had heerlijk geslapen. Om 05.30 uur werden we gewekt door Romeo. We kregen ontbijt en vertrokken weer in de jeeps. We zagen opnieuw giraffen, olifanten, buffels, zebra’s, antilopen, maar ook een uil, jakhalzen en een stinkdier. Maar toen ging het regenen en werd het ijzig koud in de open jeep. We besloten terug te gaan naar ons tentenkamp, waar we sowieso zouden verzamelen voor de brunch. We warmden op, sliepen nog een uurtje, aten wat en om 13.30 uur vertrokken we voor het laatste deel van onze safari. We hoopten dat we nog een leeuw of luipaard zouden spotten. En ja hoor, we hadden weer geluk! Tussen de bossen lagen een leeuw en leeuwin te rusten. Het was aan mijn kant van de jeep, dus kreeg een aantal opdrachten om foto’s te maken. Op dat moment heb ik de mooiste foto van mijn leven geschoten: een gapende koning van het dierenrijk, naast zijn vrouwtje. Hoe gaaf!

We reden het laatste stuk van de safari tussen schitterende dieren (we zagen zelfs nog een jonge cobra) in fantastisch mooie natuur. Ik kan nog pagina’s lang vullen met verhalen over de safari, maar dat vertel ik voor de liefhebbers als ik terug ben in het koude kikkerlandje. De mensen die ooit een safari hebben gedaan, kunnen waarschijnlijk wel begrijpen hoe vreselijk mooi het is. Voor de anderen: spaar je geld en zorg dat je dat ooit in je leven nog eens gaat doen. Een onbeschrijflijke en onvergetelijke ervaring!

Toen we de grens naar Zambia waren overgevaren, handelden we nog met wat locals om zelfgemaakte souvenirs op de kop te tikken. Om 18.00 uur kwamen we weer aan bij Jollyboys. We ontmoetten een oude bekende: Adam, de Engelse coschapper die dr. Gordon assisteerde op de dag dat ik de eerste keer steriel mocht staan in Macha. Super toevallig!

Het was zaterdagavond, dus we gingen uit eten bij een goed restaurant in de buurt met onze groep, Adam en een Amerikaanse vriend van hem. Het is lang geleden dat ik zó lekker heb gegeten! Daarna gingen we naar de Fezbar, waar we woensdag ook waren geweest. Het was minstens net zo gezellig als de keer ervoor. We dronken wat, speelden een spel bierpong tegen Amerikanen, feestten op de muziek van de DJ en na een duik in het zwembad doken we om 03.15 uur ons bed in. Topavondje!

Om 05.45 uur ging de wekker al. Kort nachtje, maar ik voelde me nog niet eens zo slecht. Daar was ook geen plek voor, want we gingen microlighten! Een vlucht over de Victoria Falls in een soort grote vlieger met motor en twee stoelen eronder. De vlucht duurde een kwartier, maar dat was misschien wel het meest geweldige kwartier van mijn leven (al heb ik dat gevoel de afgelopen dagen wel vaker gehad). Ook dit was een onvergetelijke ervaring die iedereen eens mee zou moeten maken. Je voelt je echt zo vrij als een vogel. Niet te beschrijven gewoon. We vlogen over Victoria Island (inclusief Devil’s Pool), boven de watervallen, de Zambezi, stukje Zimbabwe en weer terug. Mijn piloot Pascal vertelde een heleboel door de headset en wees me op de meest bijzondere dingen. Hij legde zo’n beetje alles vast met het fototoestel dat op de vleugel was bevestigd. Die foto’s heb ik natuurlijk gekocht, wat echt bizarre plaatjes heeft opgeleverd. Wat een belachelijk gave ervaring was dit weer!

Om 09.15 uur kwamen we terug bij Jollyboys. Danny haalde ons om 10.00 uur op en reed ons in een busje naar Lusaka. Zes Zambianen voorin (met regelmatig lifters erbij), wij met z’n twaalven en veel bagage daarachter. Een tocht van bijna acht uur in een krakkemikkig busje, maar het ging redelijk snel voorbij. Tijdens de rit zette ik de bijna 4.000 foto’s van Inge, Nicole, Frank, Justin en Eva op mijn computer.

Om 18.00 uur kwamen we aan bij Kalulu Backpackers, het hostel waar we de eerste nacht in Zambia ook verbleven en waar we nu de rest van de tijd zullen uitzitten. Prima, klein hostel met bar en zwembad. Om 22.00 uur lag iedereen al in z’n bed, want we waren compleet uitgeput van de dagen in Livingstone. Ik denk dat ik nog nooit in vier dagen zó belachelijk veel dingen heb gedaan, gezien en meegemaakt. Maar het was al het geld en de vermoeidheid méér dan waard. Ik zou alles het liefst nog tien keer over doen. Geen woorden voor!

Maandag moesten we om 09.00 uur in het University Teaching Hospital zijn. Het grootste en meest ontwikkelde ziekenhuis van Zambia. Een soort campus met alle afdelingen die we in westerse ziekenhuizen ook gewend zijn. Onvergelijkbaar met het Macha Mission Hospital. Het is een paar kilometer verderop, dus Danny rijdt ons iedere dag op en neer. We moesten ons registreren en wat betalingen doen. De accountant miscalculeerde zich waardoor het nogal veel tijd kostte, maar alles was geregeld. De rest van de middag lagen we in de zon aan het zwembad met de boodschappen die we hadden gedaan bij het enorme winkelcentrum in de buurt. Bier, chips en snoep. Heerlijk! ’s Avonds begon ik aan een onmogelijke opdracht: mijn verslag schrijven over de afgelopen dagen. Om 23.00 uur sprong ik bovenin mijn stapelbed.

Gisterenochtend moest ik me met Annet om 08.00 uur melden op het Department of Internal Medicine. We liepen mee met een internist, nadat we een uur op hem hadden gewacht. De dag was niet zo heel interessant. We stonden bij tijd en wijlen met negentien (19!) mensen om één patiënt heen. Veel studenten, coschappers en artsen in opleiding. De internist met wie wij meeliepen was ook de professor, en dat kon je goed merken. Een aardige, maar zeer strenge man. Het liefst brandde hij studenten die niet het juiste antwoord gaven tot de grond af. Zo ook bij een student die eens om 10.00 uur kwam aankakken omdat hij zogezegd zijn ontbijt was vergeten. Heb best gelachen, want de professor liet mij met rust. Na de ronde over de afdeling Interne Geneeskunde gingen we naar de Intensive Care Unit. Daar was ook een blok voor mensen die extra geld wilden betalen: de High Cost Ward. Een soort VIP-kamers met banken, airconditioning, televisie, etc. voor familieleden. Bizar joh. Om 12.00 uur zat onze dienst er al op. We pakten samen met Justin en Eva een goedkope taxi naar het hostel en hebben de rest van de dag aan het zwembad gezeten, in de zon gelegen en aan ons blog getypt.

Aan het eind van de middag werden de voorbereidingen getroffen voor een feest, want vandaag is het de 48e Onafhankelijkheidsdag van Zambia! Er waren een stel Zambiaanse rappers bij ons hostel die voor live muziek zorgden. Ik heb wel eens beter gehoord, maar met de tassen boodschappen (vooral drank en chips) die we ’s middags hadden gedaan wisten wij ons wel te vermaken. Was een mooie avond die nog lang in mijn geheugen gegrift zal staan, voor zover ik kan herinneren. Maar gelukkig hebben we de foto's nog...

Vandaag is dus een nationale feestdag; een vrije dag voor iedereen, ook voor ons. Komt helemaal niet slecht uit, eerlijk gezegd, want in het zonnetje aan het zwembad is het goed uit te houden.

Morgen en vrijdag lopen Annet en ik weer met dezelfde arts mee als gisteren. Logistisch is het jammer genoeg niet mogelijk om ons net als in Macha iedere dag op een andere afdeling te laten meelopen, maar ik vermaak me wel. Nog negen dagen in Zambia en ons avontuur zit er al weer op.

Ik hoop dat ik de sfeer van de dagen in Livingstone een beetje heb kunnen beschrijven, al geloof ik nooit dat het goed genoeg kan zijn. Serieus, deze week was echt té gek! Waanzinnig!!

Groetjes!