Terug in het kille, koude Nederland

Donderdagavond gingen we met z’n allen voor de laatste keer uit eten. Chicago’s smaakte de vorige keer dermate goed dat we besloten daar weer heen te gaan. We kwamen terug om 21.00 uur en Danny zou ons om 22.30 uur ophalen, dus we konden nog een uurtje niksen en een laatste blik Castle drinken. Danny stapte weliswaar uit met een fles Mosi in zijn hand, maar hij was op tijd! We namen afscheid van Shawn, de eigenaar. Hij gunde ons een traditioneel afscheid: samen met de bewaker gooide hij liters water over de achterkant van ons busje toen we wegreden, als wens dat we ooit nog eens terug zullen keren. De ramen konden niet volledig dicht, dus niet iedereen bleef droog, maar het was wel grappig. De rit naar het vliegveld was niet helemaal zonder gevaar, want Danny stapte met een nieuwe fles bier achter het stuur.

Na de nodige wachttijd en registraties konden we om 00.45 uur boarden. We stegen op om 01.25 uur voor de 7869 km terug naar Amsterdam. Ik keek een film, luisterde muziek, at en drink wat en sliep even. Ondertussen werd een vrouw onwel in het vliegtuig, waarop een stewardess een stel van ons geneeskundestudenten wist te vinden en het zodoende kon oplossen. Best leuk. Om 10.00 uur landden we. De backpacks lagen al op de band toen we aan kwamen lopen, dus dat viel niet tegen. De meisjes deden hun chitenge’s om en daarna werden we verenigd met onze families. Het afscheid dat volgde van de groep was best raar, want zoals eerder verteld hebben we een bijzondere band opgebouwd met z’n allen. Gelukkig is het niet zo dat we elkaar nooit meer zien (zoals na de meeste vakanties het geval is), want we zitten morgen gewoon weer in Rotterdam voor de debriefing.

Vrijdag heb ik veel verhalen verteld, foto’s laten zien, goeie andijviestamppot gegeten en heerlijk geslapen in mijn eigen bed naast mijn vriendinnetje. Ook zaterdag werd gevuld met foto’s en verhalen en ’s avonds praatte ik onder het genot van wat alcoholische versnaperingen bij met m’n vrienden.

Het gevoel dat de afgelopen dagen overheerst, is blijdschap en gemis. Blijdschap omdat dit het mooiste avontuur van m’n leven was, omdat het alle verwachtingen heeft overtroffen en omdat ik weer bij mijn naasten ben; gemis omdat ik zo graag terug zou willen. Zo’n reis is maar eens voor de eerste keer en de groep kon niet beter. We hebben zo veel gezien, geleerd en meegemaakt. Het was echt een ervaring die ik nooit zal vergeten. Door het adembenemend mooie land in al zijn facetten in combinatie met een geweldige groep vrienden die een aanzienlijk aandeel hebben gehad in alle fantastische belevenissen. Daarom wil ik (Bomba) mijn reisgenoten Begeleider (Frank), Burger (Lucas), Gustin (Justin), Vieteka (Wieteke), Ova (Eva), NGEBH (Nicole), Annetattack (Annet), Unga (Inge), Stien (Stieneke), Leo (Leonore) en Irish (Iris) uit de grond van mijn hart bedanken. Afrika heeft (mede dankzij hen) mijn hart gestolen!

Dan rest mij nog om jullie te bedanken voor de moeite die jullie hebben genomen om telkens mijn ellenlange verhalen te lezen en ook voor de leuke en enthousiaste reacties daarop. Heb er van genoten. Bij een volgende reis weet ik jullie te vinden. Twalumba!

(Lengte: 1,82 m | Gewicht, 76,6 kg | Huidskleur: getint)